PLOEGEN, ZAAIEN EN ANDER (LAND)WERK

Dinsdag 7 juni 2022

Waterput, ploegen, cultiveren, mais zaaien, quad, 10.000 liter melk in de tank, stekjes planten, moestuin uitbreiden, zandbak, wilde bloemen, School of Joy

De laatste mais zat vorige week eindelijk in de grond! De laatste percelen die nog moesten, daar stond nog wintertarwe op. Die hebben we gemaaid en ingekuild en daarna geploegd en gezaaid. Het was een hele kluif dit jaar, al het landwerk. Met name door de extra 30 hectare grond die we er dit jaar bij verbouwen. Waarvan zo’n 6 hectare de afgelopen dertig jaar alleen door schapen begraasd is geweest en eerst helemaal schoon en gelijk gemaakt moest worden; ontdaan van alle boompjes en struikgewas (ontgonnen is het woord dat in me opkomt). Plus dat degene die nu al een aantal jaren onze percelen ploegt, dit najaar zijn trekker kapot had en maar geen onderdeel kon vinden voor zijn trekker en ons land dus ook niet kon ploegen. Waardoor we uiteindelijk zelf begin dit jaar maar zijn gaan ploegen.

Maar laat ik bij het begin van dit jaar beginnen. Januari begon met sneeuw.

Dat was natuurlijk dolle pret.

Op het heuveltje in onze straat konden we heerlijk met de slee van de bult af!

Ook achter de boerderij konden ze met de slee van de bult af. Al ging dat niet zo spectaculair.

Wel vonden ze een mooie bevroren plas in de uitgegraven mestsilo (waar nog folie in moet komen). Daar konden ze op schaatsen!

Hoewel het net zo leuk was om lekker met de sneeuw te spelen.

In januari hebben we ook een vrachtwagen vierkante hooibalen in Hongarije gekocht. Omdat we toen al wisten dat we niet genoeg voer zouden hebben tot de nieuwe oogst, wilden we meer hooi door het rantsoen mengen.

Het is nog niet ideaal. Omdat de mengwagen geen goede messen heeft om de lange stengels kapot te snijden. En sommige balen waren ook niet mooi. En het is toch lastiger droog houden dan ronde balen. Daar valt de regen wel van af, maar hier trekt het echt in. En plastic eroverheen trekken wil wel, maar dan moet je dat weer goed in de gaten houden elke keer, dat het niet los zit en eraf waait. Misschien moeten we ze de volgende keer maar in de booghal zetten (waar op dat moment nog koeien in liepen).

Toen het nog flink vroor, kon Michel verder met één van zijn projecten: de waterputten in het land achter de boerderij. Die putten zitten er al jaren, van vroeger nog. Maar werken niet meer. Die willen we weer in gebruik gaan nemen voor de koeien. Michel had er vorig najaar al een waterleiding (van een paar honderd meter) heen gelegd en een internetkabel (voor een toekomstige camera). Nu moesten de putten nog leeg geschept worden, want er zat en dikke drab onderin, wat de buis blokkeerde die de ene put met de andere verbindt. Dus Michel en Atlas er met de giertank en de kraan heen.

Eerst de ene put leegzuigen met de giertank.

En daarna de andere put leeg geschept met emmers.

Toen moest er een extra betonring op de eerste put komen, zodat er geen dieren (meer) in kunnen vallen. Die ring konden we er met de kraan nog net op tillen voor het zou gaan dooien. Dachten we. De ring plaatsen was prachtig gegaan, maar helaas kwam de dooi sneller en zat de kraan vast in de blubber.

De andere kraan van de boerderij gehaald om hem eruit te trekken, maar dat ging niet. En ook niet met de maishakselaar.

Toen grote keien van de boerderij opgehaald om onder de wielen van de kraan te leggen (als hij werd opgetild). En hopen dat de kraan dan meer grip zou hebben om eruit te kunnen komen.

Een hele klus, maar uiteindelijk hebben ze de kraan er weet uit gekregen. Wat waren we blij toen uiteindelijk alle machines weer op het erf stonden!!

Toen de vorst uit de grond was en de grond ook weer enigszins was opgedroogd van de sneeuw, konden we het land op om te gaan ploegen. Normaal doen we dat het liefst in het najaar, omdat de grote hompen klei na het ploegen dan nog kapot kunnen vriezen tijdens de wintermaanden en mooi kruimelig uiteen vallen. Maar zoals ik al zei, had degene die normaal voor ons ploegt, zijn trekker kapot. En moesten we het dus zelf doen. Waar Atlas maar al te blij mee was, want hij mocht voor het eerst in zijn eentje ploegen.

Leuk om te zien hoeveel plezier hij er aan heeft, dat trekkerwerk.

Hieronder een foto van het nieuwe stuk grond dat we gekocht hebben en waar dus dertig jaar lang alleen schapen op gegraasd hebben. Er stonden overal struiken en op sommige plekken zelfs nog bomen. Om het bewerkbaar te maken voor alle trekkers en machines voor de mais, moesten er heel wat kuubs grond verplaatst worden en gelijk gemaakt worden. Een volle week zijn ze er hele dagen mee bezig geweest. Gelukkig zat het weer mee.

Uiteindelijk was het vlak genoeg om te kunnen ploegen, maar je kunt op de foto wel zien dat het nog aardig hobbelig is.

Na het ploegen hebben we alles met de rotorkopeg gelijk gemaakt.

En daarna kon er gezaaid worden.

De zaaimachine had vorig jaar kuren. Waardoor er toen op een groot deel van de percelen veel te weinig korrels gezaaid zijn. De zaaicomputer was ook defect en hebben we laten repareren in Duitsland. Achteraf bleek het vacuum onvoldoende. En nu doet hij het weer perfect.

De twee luchtfoto’s (van het cultiveren en het zaaien) heeft Atlas gemaakt met de drone. Hij heeft ook een filmpje gemaakt van het zaaien (zie helemaal aan het einde van het verhaal).

Na het zaaien zijn we nog met een zware rol over de percelen geweest, om de grond (en de maiskorrels) nog extra aan te drukken. Zodat de korrels beter konden kiemen.

En altijd mooi om te zien als de eerste maisplantjes opkomen. Helemaal als je er ook nog een paar hertjes bij te zien krijgt. Van best dichtbij!

Omdat de suikerfabriek dicht is, hebben we nog zitten dubben wat we op alle grond wilden verbouwen. Met name die extra 30 ha grond. Omdat het gewas op die extra 30 ha de bietenpulp moet gaan vervangen die we niet meer zullen kunnen krijgen komend najaar. Daar komt bij dat we voor de subsidie maar 85% van ons areaal met hetzelfde gewas mogen verbouwen. Dus moesten we naar alternatieven gaan zoeken. Maar uiteindelijk kwamen we toch in tijdnood om nog iets heel nieuws te gaan proberen. Dus is het ‘gewoon’ mais geworden. En een halve hectare sorghum (Sudangras) als proef. Met de subsidie hebben we het opgelost door op papier een aantal hectares te ruilen met een boer die zonnebloemen teelt. Hoe het rantsoen er dan precies uit zal komen te zien als ons voer op is en we geen bietenpulp meer hebben, dat moeten we te zijner tijd maar bekijken.

Op dit moment gaat het super met de koeien. Ze geven voor het eerst meer dan 32 liter gemiddeld per dag en omdat we veel verse (pas gekalfde) koeien aan de melk hadden, zijn we zelfs over de 5.000 liter per dag gegaan (10.000 liter in twee dagen wat door de fabriek werd opgehaald).

Dat was wel een feestelijke bonus waard voor de medewerkers. De vorige keer, toen we over de 9.000 liter in de twee dagen gingen, hebben we ze een ‘kratje’ bier gedaan en een bluetooth-box. Nu hebben we ze een praktisch cadeau gegeven: een grote, goed gevulde gereedschapskist. Het is toch teamwork waardoor het zo mooi loopt op de boerderij.

Met het klaarmaken van alle percelen heeft Michel ook meteen de weg achter onze boerderij helder ‘gemarkeerd’ met een aantal rechtopstaande trekkerbanden. Zodat de weg niet (weer) langzaam steeds verder over ons gezaaide land verbreed werd. Nu weet iedereen waar de weg loopt.

Een ander project waar Michel en Belus zich voor het landwerk nog mee bezig hebben gehouden, was het maken van een ‘deur’ in de booghal. Er zat gewoon een zeil aan de voorkant tot op de grond, maar ze wilden daar een ijzeren constructie in lassen voor een echte deur (later). En zodat het zeil opgerold kon worden en we de booghal in kunnen rijden met machines.

De booghal is eigenlijk bedoeld voor machines, maar omdat de droge koeien in december geen andere plek hadden (dan buiten in de gure wind), staan er op het moment nog koeien in. Die willen we ook al een tijdje naar buiten doen, maar door al het landwerk kwamen we er gewoon niet aan toe. Hopelijk kunnen ze snel naar buiten. En kunnen we de booghal uitmesten, er een vloer (van H-klinkers) in leggen en de machines die we graag droog willen hebben staan, erin zetten. Wat we al wel in de booghal konden zetten, helemaal achteraan, waren de twee melkrobots die nog altijd in de werkplaats (in de weg) stonden.

Belus blij dat ze eindelijk uit de werkplaats gingen!

Op onderstaande foto kun je ook zien hoe de ‘deur’ (of eigenlijk het ‘gat van de deur’) er uit is komen te zien in de booghal.

Achterin de booghal kunnen de melkrobots voorlopig mooi staan. Tot Michel eraan toe is om er wat mee te gaan doen.

In ons vorige verhaal hebben we verteld dat we samen met de kinderen naast de booghal de grond hadden ingezaaid met gras en dat we er boompjes hadden geplant.

Zo mooi om te zien dat de boompjes (bijna) allemaal blaadjes kregen en dat het gras zo mooi opkwam. We moesten het zelfs al maaien.

Ook leuk dat aan de zijkant van het ‘grasveldje’ er spontaan koolzaad is gaan groeien.

En achter de boerderij een hele rij klaprozen. Prachtig! Dan voelt de natuur zo overvloedig!

In de moestuin doet de natuur het ook overvloedig. De rabarber voelt zich de koning te rijk.

En ook de bessenstruik in Luxor’s tuintje dijt steeds verder uit.

Prachtig dat alle vaste planten en struiken steeds groter worden, maar daardoor blijft er wel steeds minder plek over voor de andere groenten. Dus heb ik Michel lief aangekeken en heeft hij het stukje grond tussen de moestuin en de weg opgehoogd, zodat dat ook moestuin kan worden. Eerst moest hij al het lange gras afschrapen met de kraan. Wat fijn toch dat we al die machines zo voor handen hebben.

Daarna kon hij met de shovel een laagje zwarte grond uit het weiland afschrapen (waar vorige jaar de koeien gelopen hebben, dus dat is prachtige grond).

Daarna met de kraan de grond weer verdelen.

Schitterend om te zien hoe vol bodemleven die grond was. Zo’n lange pier had ik nog nooit gezien.

En wat een enorme slak!

Even zoeken, maar op de foto hieronder staat een joekel van een mestkever.

De grond was nog erg ongelijk door al die bulten en zou nog een stukje moeten inzakken. Maar het zou later op de avond gaan regenen, dus dat zou al een heel stuk helpen. Het eerste dat ik op het nieuwe stukje wilde gaan planten, waren de pompoen- en meloenplantjes die op waren gekomen (op de foto hieronder rechts onderin het perkje).

Dus een hoekje van de nieuwe grond zo goed als het ging gelijk gemaakt en toen konden ze de grond in. Wat heerlijk dat ze straks alle ruimte zullen hebben!!

En toen we daar zo lekker bezig waren, heb ik meteen ook maar het project ‘zandbak’ aangepakt. De oude zandbak stond op de plek waar we vorig jaar ons tuinhuisje hebben gemaakt. En sindsdien hebben we nog steeds geen nieuwe gemaakt. Tot nu.

Een aantal dikke planken bij elkaar gezocht uit de stapel die was overgebleven na de bouw van het tuinhuisje. De plek waar hij moest komen met de schop wat afgegraven, zodat de grond daar gelijk zou worden.

En nu hoeft er alleen nog (metsel)zand in. Maar dat kan heel snel met het shoveltje. En dan hebben de kinderen een mooie nieuwe zandbak in de schaduw. Prachtig!

En wat hebben we nog meer beleefd? Atlas heeft na lang wachten eindelijk zijn quad gekregen. Hij was ervoor aan het sparen en wilde hem graag voor zijn verjaardag kopen. Maar hij had nog een groot gat in zijn begroting. Die wij toen met alle liefde hebben aangevuld. Ook omdat hij op dat moment al meer dan een jaar lang elke zaterdagochtend vroeg zijn bed uit komt om Belus te helpen met voeren. Wat hij met heel veel plezier doet. En nu kan hij ook met veel plezier op de quad ‘scheuren’. Twee jongetjes uit de buurt hebben er ook eentje. Waar hij mooi mee samen op pad kan gaan.

Ook Luxor en Ayla vinden het geweldig! En Laryssa gilt het uit van plezier als ze bij één van hen voorop mag zitten.

Niet alleen de quad vinden ze leuk. Als er op zondag verder niemand (aan het werk) is op de boerderij, vinden ze het maar wát leuk om op het kleine shoveltje te rijden.

Verder wil ik al langer ons erf wat vrolijker maken. En toen Atlas en Luxor door een experiment (waar een aansteker en een spuitbus aan te pas kwamen) een grote brandplek in de tuintafel hadden geschroeid, had het eerste project zich al aangediend. We konden de tuintafels mooi schilderen!

En ja, als je katten hebt, kan het gebeuren dat er eentje door de natte verf loopt, haha!

Laryssa wilde ook graag mee helpen en die kreeg haar eigen tafeltje (met uitwasbare verf).

Grappig om te zien hoe ze zelf de volgorde van de kleuren bedacht had.

En toen we eenmaal aan het verven waren, bedachten ze zich dat het traptrekkertje ook wel een nieuw likje verf kon gebruiken.

Hij is nu mooi rood en geel, haha.

En omdat we de verfbussen toch al buiten hadden, konden we zo verder naar het volgende project: de muur bij het terras voor het huis was opvrolijken.

Laryssa kreeg haar eigen hoekje en daar heeft ze (onder andere) een mooie bloem getekend.

Onze trouwe vriend Pluizebol, die ons overal volgt. Ik krijg nu ook een vermoeden van wie die kattenpootjes op de verf waren, haha.

We hadden nog genoeg verf over en ik had nog een oude, vergeelde witte plantenbak. En die heb ik dus groen gemaakt en een paar vrolijke plantjes erin gezet.

We hebben via Belus een leuke kas gevonden in Ludus waar ze planten en bloemen kweken. Nou, wat andere vrouwen misschien hebben met schoenen of handtasjes, dat heb ik met bloemen: ik kan er niet genoeg van hebben haha! Wat kan een mens hebberig worden als je zo al die prachtige kleuren bij elkaar ziet. Maar ik kon me inhouden (deels ook doordat ze alleen cash ontvangen en ik gebonden was aan het limiet bankbiljetten in mijn portemonnee, haha).

Wat het extra leuk maakte, was dat ik bij thuiskomst zag dat er op elk bloempotje apart een mooie spreuk stond. Wat mooi!

Wat ook mooi was, was dat onze koe Mindy een gezonde tweeling kreeg.

Mindy is de achterkleindochter van onze allereerste koe Mundi (Mundrolee). En de enige nazaat nog. En ik zou het natuurlijk heel erg leuk vinden als de lijn van Mundi toch voortgezet zou worden. Dus ik hoopte vurig op een vaarskalfje. En mijn wens werd verhoord. Er kwam een klein vaarskalfje op de wereld. Een minuut later echter gevolgd door haar veel grotere broertje. Waardoor het vaarskalfje een kween is en onvruchtbaar. Normaal houden we de stiertjes niet aan. Maar misschien in dit geval wel. Want dan zou het stiertje misschien nog voor een nakomeling kunnen zorgen (voor het geval Mindy toch vroegtijdig ook weg moet of dood gaat). In ieder geval blijven ze alle drie voorlopig nog op de boerderij en hebben we dus die nakomelingen van Mundi lopen. Joehoe!

Toen we Mundi 17 jaar geleden kochten, hoorde haar spierwitte dochter Bonnie (Bonbonica) ook bij de koop. En aangezien het vaarsje van Mindy ook grotendeels wit is, hebben we haar Bonnie genoemd.

En haar broertje Clyde, haha. Grappig om te zien dat Bonnie echt zwarte vlekken heeft, maar Clyde heeft meer de ‘blauwe’ (grijzige) vlekken van zijn moeder en oma.

Het mooiste was natuurlijk als we van Mindy een zoogkoe konden maken, met haar tweeling in de wei. Maar dan zouden we een speciaal weitje voor hen moeten maken en daarvoor heeft Michel nu niet echt tijd.

Door al het landwerk liggen we al een heel eind achter met het luzerne maaien. Die staat onderhand een meter hoog en in volle bloei! De nieuwe frontmaaier moest eerst gerepareerd worden. De hark net zo. En ook de hakselaar deed het niet naar wens. Ze wisten niet goed waar het aan lag, tot ze er vandaag gelukkig achter kwamen: de dieselpomp. Waardoor dat euvel opgelost kon worden. We hadden de luzerne eigenlijk als vers voer voor de koeien willen voeren, omdat we zo krap in het voer zitten. Maar dat gaat nu niet meer, omdat het zo lang is. Dus gaan we het nu inkuilen en de volgende snedes wel vers voeren.

En dan nog nieuws uit het voorhuis. Sinds vorig jaar maart gaat Ayla niet meer naar school, dat had ik al verteld vorig jaar. We hebben haar en Luxor en Laryssa toen op Unschooling gedaan. Een vorm van leren waarbij het kind door middel van zijn interesses, talenten en passies dingen leert in zijn eigen tempo en op zijn eigen wijze. Dat deden we gewoon thuis, maar we waren toch wel op zoek naar een mogelijkheid waarbij ze ook met andere kindjes konden spelen en samen dingen leren. En afgelopen maart hebben we de School of Joy gevonden in Cluj; een Agile Learning Center. Voor kinderen die Unschooling doen. Het is een uur rijden, dus we gaan er maar drie keer in de week heen. Maar het is erg leuk! Het zit tegen het bos aan en elke keer als ik erheen rijdt, door die bossen, heb ik het gevoel alsof we op vakantie gaan, hihi.

Nu het zomer wordt, staat alles in volle bloei en is het werkelijk een ‘joy’ om erheen te gaan.

Zoals jullie lezen, vermaken we ons prima. Lekker druk in en om huis en op het land. En af en toe met de beentjes hoog en genieten van het moment.

De link naar het filmpje van Atlas: Maiszaaien 2022:

Zonnige groetjes van ons!

M&M, Atlas, Ayla, Luxor en Laryssa