31 december 2021
Lavendelveld, visites, camper, kamp, strobalen, eerste mais eraf
Het werd juli en na anderhalf jaar bijna geen visites gehad te hebben, kwam het visiteseizoen langzaam weer op gang. Als eerste kwam Hans uit Groningen. Die al heel wat jaren bij ons op bezoek komt, voorheen altijd op de terugweg van zijn motorreis door Rusland of Mongolië. Dit jaar was hij echter met de auto en ging de reis ook niet verder dan Roemenië. De zus van Belus had ons net uitgenodigd om hun lavendelveld te komen bewonderen en Hans ging graag mee. Lianne, die de zus van Belus ook kent, omdat ze haar vaak masseert, was ook uitgenodigd.
De zus van Belus maakt ook zelf lavendelsiroop en ze trakteerde ons op een heerlijk glaasje lavendellimonade.
Als je heel goed kijkt, kun je zien hoe Laryssa zo mooi achter Hans aan loopt.
Even uitrusten. Oh, kijk, daar staat nog een oude autostoel. Geweldig! Prachtig welke onverwachtse dingen je hier altijd tegenkomt, haha.
Ons volgende project was dat we een paar dagen op kamp zouden gaan. Elk jaar wordt er een groot internationaal Homeschooling/ Unschooling kamp georganiseerd in Roemenië aan de voet van de bergen bij Fagaras (drie uur rijden voor ons). Normaal komen daar wel 300 gezinnen. Maar door de Corona ging het niet door en hebben een paar gezinnen zelf het initiatief genomen om toch samen te komen. En zouden er dit jaar rond de vijftien gezinnen komen. Maar voor we zover waren, moesten we eerst iets regelen om in te kunnen slapen. Want het was op een camping. Dus gingen we op zoek naar een camper! We hadden een een paar mooie binnen ons budget gezien, maar daarvoor moesten we wel een kleine tour door het oosten van Roemenië maken. Eerst naar Brasov, daarna naar Galati. Dat was aan de andere kant van de bergen. Vlakbij de Zwarte Zee. Heel bijzonder om ineens het verschil in klimaat te merken. Veel warmer en vochtiger en zonder waarschuwing overal muggen! Helaas was de camper daar niet zo mooi meer als we verwacht hadden. Dat was een hele teleurstelling voor mij, omdat die camper prachtig was beschilderd aan de buitenkant. Dat was ook waarom we het hele eind speciaal voor die camper waren gereden. Maar we hadden goede moed en zouden via een ruime bocht noordwaarts weer terug naar huis rijden en onderweg ook nog wat campers bekijken.
De laatste zagen we in Bacau. Een mooie camper, maar hij rookte met starten en weg rijden. En het begon toen net te regenen en het was aan het eind van de dag en de kinderen waren het zat. Ik had zelf niet meer de energie om op dat moment te beslissen. Maar die man zei dat hij hem eventueel wel kon brengen, mochten we later nog besluiten om hem te kopen. Dus hebben we het erbij gelaten en zijn toen naar huis gereden.
Thuis de dagen erna nog weer elke keer op de Roemeense marktplaats gekeken, maar er kwamen eigenlijk geen nieuwe opties meer bij. Dus uiteindelijk toch maar besloten om die uit Bacau te kopen. Een paar dagen voor we op kamp zouden gaan, kwam de eigenaar hem brengen.
De mooie beschilderde camper uit Galati had me natuurlijk wel lekker gemaakt voor het idee van een camper die ook aan de buitenkant mooi beschilderd is. Dus dat is ons plan. Om van het voorjaar de camper van buiten te beschilderen en ook van binnen wat op te ‘pimpen’. Likje verf, andere gordijnen en bekleding. Maar voor nu hadden we een prachtige plek om in te slapen.
Er moesten alleen nog een paar steunen aan het raam bij de zithoek komen, want die zaten er niet meer aan. Dat was een mooi klusje voor Atlas.
We waren klaar voor vertrek! Dachten we… We wilden nog ‘even’ de tank vol gooien bij de werkplaats. Maar we konden het sleuteltje van de tankdop niet vinden. We hadden wel een hele sleutelbos bij de camper gekregen. Maar geen enkel sleuteltje paste. De oude eigenaar maar gebeld. Die wist het ook niet. Hij had de camper uit Italië gehaald en we kregen het sterke vermoeden dat hij hem op dezelfde aanhangwagen uit Italië had ‘gereden’ als waarmee hij hem hier gebracht had. Gelukkig is Michel niet voor één gat te vangen en haalde bij een oud jampotje tevoorschijn met de keur aan oude sleuteltjes. Van van alles en nog wat. En warempel!! Een sleuteltje van een oud JCB shoveltje paste precies!! Nu konden we eindelijk tanken en gaan. We moesten nog wel eerst in Ludus nieuwe ruitenwissers halen, want het begon net te regenen en het was wel duidelijk dat de oude tot op de draad versleten waren. Maar na deze korte tussenstop konden we dan eindelijk op weg!
En de kinderen hadden een mooi tafeltje waar ze onderweg aan konden lezen, kleuren of knutselen. Prachtig!
De camping lag dus aan de voet van de Fagaras bergen. Het was eigenlijk alleen een groot veld buiten een klein dorpje, met een riviertje erdoorheen. En een aantal toiletten en twee simpele buitendouches. Maar er was drinkwater en stroom en dat was prima.
We besloten om de camper aan de andere kant van het riviertje te zetten. Er was een lage doorsteek en daar konden we wel doorheen. Wat niet helemaal zonder slag of stoot ging, want de fietsendrager schuurde op gegeven moment over de grond en schoot aan één kant los. Dat was dus nog een puntje voor de terug oversteek, haha.
We hadden al wel bedacht dat de camper voor ons zessen toch wel een beetje krap zou worden met slapen, dus onderweg een tent gekocht en twee luchtbedden. Atlas en Ayla wilden wel graag in de tent slapen! Met het opzetten van de tent kregen we meteen hulp van een andere Nederlandse jongen wiens gezin we dit jaar met Koningsdag hebben leren kennen. En die een dag eerder al waren gekomen.
Ja, Luxor, daar moeten de stokken in.
Met een pompje waren de luchtbedden zo opgeblazen.
En was de ‘slaapkamer’ voor Atlas en Ayla klaar. Dat er de volgende ochtend allemaal naaktslakken aan de buitenkant van de tent kropen, dat vonden ze iets minder. Maar ze hebben er toch dapper weer in geslapen.
Het kamp begon elke ochtend om 10 uur met koffie en overleg. En dan kon iedereen die die dag een workshop wilde geven, zich melden. Ayla viel meteen met haar neus in de boter want er was na de koffie meteen een workshop met vriendschapsarmbandjes maken. Gegeven door een ander meisje. Er waren Nederlandse, Roemeense en Hongaarse gezinnen uit Roemenië en twee gezinnen uit Duitsland. Dus er werd een mengelmoes van talen gesproken, maar iedereen begreep elkaar. Geweldig!
Michel had met de tent ook een pijl en boog gekocht. En er was daar een man die daar wel verstand van had. Dus die ging de jongens een workshop pijl en boog schieten geven. En daarna ontstond er een spontane workshop gegeven door Atlas, toen hij onze drone tevoorschijn haalde en verscheidene kindjes graag wilden weten hoe zo’n ding werkt. Zo mooi hoe dat ging.
En toen ging het regenen. Met bakken uit de hemel. Dus wij trokken ons ook maar terug in de camper, samen met een ander Nederlands stel, om wat spelletjes te gaan doen. Wat waren we wederom blij met onze camper. Plek voor iedereen (beetje inschikken).
Totdat de regen was opgehouden en de kinderen weer naar buiten gingen. Wij bleven nog even een kopje koffie drinken en konden door het raampje zien dat alle kinderen zich hadden verzameld bij het bruggetje waarover wij altijd moesten lopen om aan de overkant te komen. Ineens kwam Atlas de camper in gestormd om te vragen of hij de sjorband mocht gebruiken die we mee hadden genomen. Blijkbaar was het bruggetje door de enorme stroming van zijn plek geschoven en nu wilden de kinderen hem weer op zijn plek proberen te krijgen. Zo mooi om te zien hoe iedereen ineens samen werkte. Maar het bruggetje was toch iets te zwaar voor de kinderen, dus moesten de papa’s er aan te pas komen. Een, twee, hup!
Toen het bruggetje weer op zijn plek was getild, moest hij nog weer vast gelegd worden met stenen en zand eronder. Anders zou hij zo weer weg glijden. Dus met man en macht werd er door de kinderen gewerkt om stenen uit de rivier te halen en zand te verzamelen. Prachtig!! Samenwerk maakt sterk.
De volgende dag scheen het zonnetje gelukkig alweer en konden we weer heerlijk buiten aanrommelen. Eerst een workhop hoe een slinger te maken van reststofjes (er zal vast een mooie naam voor zijn, haha).
Een workshop van één van de vaders die in de ‘mountain rescue’ werkt over touwen knopen.
En daarna nog een workshop dromenvangers maken.
Luxor kreeg uitleg van Kim, een vrouw die alleen Duits kon. Samen waren ze op pad gegaan om een wilgenteen bij de rivier te halen. Mooi om te zien hoe ze zich met handen en voeten en wat Nederlands en Duits prima redden!
De sfeer was zo gemoedelijk. De kinderen speelden continu samen en taal was geen enkele barrière. Jong en oud, iedereen door elkaar. En voor kinderen was er genoeg te ontdekken en samen te doen.
Rond het kampvuur deden we een voorstellingsrondje, omdat niet iedereen op dezelfde dag gekomen was. We deelden ook onze ervaringen en opvattingen over Unschooling en het was erg leuk om te horen dat iedereen eigenlijk vanuit heel verschillende werkgebieden kwam. En ook dat er onder de meeste naast een enthousiasme voor dit onderwijssysteem ook een stukje onzekerheid nog zat. Bij hun zelf of hoe hun omgeving erop reageerde. Eén vader vertelde dat zijn beide ouders in het reguliere onderwijs zitten en dat het voor zijn ouders best moeilijk was om te begrijpen waarom hun kleinzoon niet ‘gewoon’ naar school ging.
En toen zaten onze paar dagen kamp er alweer op. We vonden het allemaal jammer dat we weg moesten. Maar er moest weer gemolken worden. We zouden zeker terugkomen! Met onze gezellige camper!
Toen we alles weer hadden ingepakt, kon Michel de camper weer door de rivier heen loodsen. Zonder fietsenrek deze keer. Die hadden we er voor de zekerheid maar vanaf gehaald. Deze keer ging het goed en wat geweldig om te zien hoe de rest van het kamp op dat moment stond te juichen en klappen!! Met een dankbaar gevoel gingen we weer huiswaarts.
In augustus gingen de droge koeien naar buiten. We het stuk waar ze altijd lopen dus van het voorjaar ingezaaid met tarwe en luzerne. En ook groter gemaakt, omdat we het stuk ernaast ook in gebruik konden krijgen. Nu hadden ze mooi alle ruimte.
We waren ook al een flink aantal weken bezig met strobalen maken. Met twee trailers tegelijk.
Prachtig om overheen te rennen natuurlijjk!
We hadden dit jaar ook een aantal stapels gemaakt van vier rijen hoog. Met de kraan konden we de hoogste balen erop leggen. Dat scheelt weer ruimte.
Verder stond augustus in het teken van visites. De eersten die zouden komen, waren mijn moeder en zusje. Nog voordat Luxor wist dat mijn moeder ook met mijn zusje mee zou komen, was hij haar scootmobiel al aan het schoonmaken. Bijzonder hè! De accu deed het niet meer, dus daar moesten Michel en Belus even naar kijken. Wat een plezier dat we hadden toen Belus ineens met de scootmobiel over het erf reed!! Oma kon komen!
Wat leuk dat er eindelijk weer levendigheid in het oude huisje was.
De kinderen vonden het ook geweldig. Tante Bianca werd meteen onderhanden genomen door Ayla. Welke nagellak vind je mooi? Allemaal? Oh, dan doen we gewoon elke nagel een andere kleur, haha!
Oma! Wil je voorlezen? Tuurlijk! Het boek van Dikkie Dik kent oma onderhand al uit haar hoofd.
En wat waren we nu blij met ons tuinhuisje!! Daar konden we heerlijk zitten met het eten en met de koffie.
Bianca was ook blij met het tuinhuisje, want ze is graag aan het werk als ze bij ons is. En eigenlijk wilde ik nog wel een tafel om een gasfornuisje op te zetten. Dus Bianca ging aan het werk. Tekenen, rekenen, zagen, schuren en schroeven.
En verven. Het was prachtig geworden!!
Gelukkig kreeg tante Bianca ook nog een beetje hulp.
En na gedane arbeid is het goed rusten natuurlijk. Tijdens een traditioneel potje Kolonisten (de winnaar komt bij ons altijd in de doos te staan).
Oma en tante Bianca, bedankt voor alle gezelligheid!
Oma en tante Bianca waren nog niet weg of de volgende logee kwam: ons nichtje Shannen. Die de eerste twee zomers na Laryssa’s geboorte au-pair was bij ons. Dit keer kwam ze een weekje. Gezellig!
De laatste dag dat ze bij ons was, kregen we ook Ben en Gabriela op visite. Gabriela was zestien jaar geleden (toen we hier net kwamen) onze tolk. Later is ze met Ben getrouwd, die hier samen met zijn broer Pieter een boerderij had opgezet. Samen met Gabriela is Ben toen weer terug gegaan naar Nederland, maar meestal komen ze in de zomer wel een paar weken weer naar Roemenië.
De kinderen konden zich heerlijk vermaken in onze nieuwe zwembadjes.
Op 23 augustus ging de eerste mais eraf. De eerste hectares begonnen al aardig te verdrogen, dus we waren blij dat die er vlot af kwamen. En wat waren we natuurlijk blij met onze twee nieuwe trekkers, waardoor het ook allemaal een stuk soepeler verliep.
Gelukkig was de mais eraf, want daarna ging het regenen. Dat was dan wel weer jammer voor ons andere nichtje Caitlin en Michel’s broer Edwin die toen net kwamen. Edwin werkt bij een loonwerker en helpt ons graag buiten met allerlei klusjes op de trekker, shovel of kraan. Maar helaas lag dat door de regen allemaal stil. Dus waren we wel een beetje aan (in) huis gekluisterd. Waar Laryssa lekker met haar peettante kon spelen.
Helpen bij de kalfjes kan overigens altijd wel natuurlijk, regen of geen regen.
En er moest natuurlijk ook een potje Kolonisten gespeeld worden, haha!!
Tussen de buien door konden we gelukkig nog wel op visite gaan. Bij onze Nederlandse ‘buurman’ Jan (hij woont een dorp verderop). Op zijn prachtige plekje met wijnranken en boomgaard.
En bij Feije, onze oud-stageloper die nu ook zelf koeien melkt.
Als afsluiting van hun vakantie gingen we nog uit eten in Ludus.
En toen zaten hun paar dagen bij ons er alweer op. Ze vertrokken in de zonneschijn.
En tot zover deel III van ons jaarverslag. Ik had gehoopt de maand september hier ook bij te kunnen voegen. Maar de plicht roept. Er moeten oliebollen gebakken worden, haha! Dus dat houden jullie nog tegoed (ja, de foto’s en niet de oliebollen, haha).
We wensen jullie allemaal een goed uiteinde toe en een schitterend begin van 2022!! Tot volgend jaar!
Vrolijke oudejaars groetjes!!
M&M, Atlas, Ayla, Luxor en Laryssa
Michel en Miranda 