JAAROVERZICHT 2021 DEEL I

29 december 2021    

Tuinhuisje, moestuin, schaatsen, ploegen, zaaien, geulen en kabels, Unschooling

Woensdagmorgen. Wat een rust. Er dwarrelt een duivenveertje naar beneden buiten, achter het raam waar ik nu voor zit. De zon hult de sluierwolken in een prachtig gouden licht. Ik hoor de haan van de buren. Het past allemaal precies bij vandaag, zo’n ‘tussendag’, zoals ik de dagen tussen Kerst en Oud en Nieuw altijd zo mooi vind klinken. Het jaar loopt op zijn einde en de hectiek rondom Sinterklaas en Kerst is voorbij. Het voelt inderdaad wel alsof we de laatste dagen van het oude jaar mogen ‘uitzitten’. Heerlijk. Wat aanklungelen op de boerderij, een aantal vrienden nog bellen, nieuwe plannen voor het komende jaar uitdenken. En het oude jaar in beeld brengen. Dat is ook altijd mooi, om het afgelopen jaar nog een keer de revue te laten passeren. De foto’s te bekijken. Om er dan elk jaar weer achter te komen dat we eigenlijk toch meer hebben gedaan dan we in ons hoofd dachten, haha.

In januari hadden we nog steeds zacht weer en hebben Michel en Belus nog een paar mooie klussen kunnen doen. Zoals de laatste mestroosters op de nieuwe mestput achter de stal vastleggen in beton.

De nieuwe mestmixer uit Nederland installeren.

En de oude mestput leeg scheppen met de kraan, zodat de oude en nieuwe mestput met elkaar in verbinding gebracht kon worden.

En Belus had in de kalverschuur een keukentje afgetimmerd, waar we nu lekker warm en uit de wind de melk voor de kalfjes klaar kunnen maken.

In februari konden we nog de laatste stukjes land ploegen. Ook Atlas wilde het heel graag een keertje doen. En hij mocht het stukje naast de boerderij ploegen. Daar is de uitloop voor de droge koeien en die wilden we inzaaien met tarwe en luzerne.

Net op tijd nog geploegd, want daarna kwam er dikke vorst. Waardoor er geschaatst kon worden!! In Ludus is ook wel een ijsbaan gemaakt op het marktplein. Maar ‘in het wild’ is leuker!

Verder bracht februari ons een nieuwe pup. Die we zielsalleen achter onze boerderij in het veld vonden. Hij was zo blij en vrolijk, dat we hem Happy genoemd hebben.

Happy hadden we de eerste weken bij de voerplaats voor de katten. Waar hij niet weg kon lopen. Zo was hij vanaf het begin af aan al dikke vriendjes met de katten, met wie hij vaak samen zij aan zij in slaap viel.

Dat was wel anders met onze hond Bell, die we vorig jaar van kennissen kregen en achter elke kat aan ging die ze zag. Gelukkig heeft ze dat ondertussen wel afgeleerd.

Wie ook dikke vriendjes met de katten is, dat is Laryssa. Samen met Luxor en Ayla zorgen ze goed voor hen. In het begin hadden we bijna geen tamme katten op de boerderij. Maar nu kunnen we een groot deel toch al oppakken. Leuk!

In maart werd het merkbaar milder buiten en werden we naar buiten getrokken door het zachte weer.

Heerlijk! Een zondagse wandeling in het voorjaarszonnetje.

Naar de ‘oude huisjes’ achter onze boerderij. Waar Michel begonnen was met de kraan om een geul te graven. Die geul moest helemaal tot aan de boerderij lopen. Omdat we een waterleiding en internetkabel van de boerderij naar de huisjes wilden leggen en een stroomkabel van de huisjes naar de boerderij toe (als extra stroomoptie om de stroom te kunnen splitsen bij piekdrukte).

De twee huisjes hebben een poosje leeg gestaan, nadat de medewerkers die er gewoond hadden, vertrokken waren. Maar vanaf de zomer zouden mijn broer en zijn vriendin er gaan wonen. En voor hen is het wel handig dat er nu in ieder geval een waterleiding heen ligt.

Heerlijk om weer buiten te zijn!

Het was al met al een hele lengte, de geul.

Dus moest er ook een hele lengte aan stroomkabel komen. Wat een joekel van een haspel!

Die wilde Michel achter de trekker hangen, in een stellage die Belus in elkaar zou lassen.

Met al dat gewicht aan de achterkant, moest er ook een ‘frontgewicht’ komen. Een mooie joekel van een sierkei van eigen bodem, haha.

Toch wel fijn dat we meerdere machines hebben, want toen de kabel er eenmaal in lag, konden de twee shoveltjes de geul weer dicht gooien.

Tot aan de boerderij lag de kabel er dus in. Nu moest hij nog gesplitst worden naar de beide zijkanten van het erf. De ene kant ging naar de sleufsilo’s.

En de ander kant ging naar de andere hoek van het erf, waar de booghal zou komen (en een aftakking voor de waterleiding naar een oude put verderop in het land). Het werkte mooi, de haspel achter de trekker.

Het zou gaan regenen en dan kunnen we hier het land niet meer op (klei die in blubber verandert). Dus het was even aanpoten om de kabels erin te krijgen en de grond weer dicht. Maar het is gelukt. Samenwerk maakt sterk. Mooi!

Na regen komt… sneeuw! Maart roert zijn staart. Inderdaad, hihi. Mooi. Toch nog een beetje een wintergevoel.

Puppy Happy was ondertussen al aardig gegroeid en mocht nu ook los lopen op het erf.

Het mooie weer trok ook de buren naar buiten. Een buurman die een maand zonder werk zat, vroeg of wij niet een klus hadden voor hem. Hij is van huis uit timmerman. Dus we hoefden niet lang na te denken. Eigenlijk zou Belus een tuinhuisje voor ons timmeren, was het plan toen we een paar jaar geleden al de kelder voor het tuinhuisje gemaakt hadden. Maar ja, het kwam nooit bovenaan Belus’ prioriteitenlijstje. Dus dat was een mooi project voor de buurman. Maar dan moest wel eerst de kelder leeg geschept worden. Waar ondertussen een dikke laag water in was komen te staan. Gelukkig hadden we daar twee helpende handjes voor.

De vloerplaten werden op de kelder gelegd, maar het werk kon gewoon doorgaan voor onze heren.

De buurman kwam en hij begon eerst met het maken van een betonrand voor langs de bestrating.

De oude zandbak van de kinderen zou uiteindelijk weg gaan daar. Maar was ineens weer heel interessant, zolang hij er nog lag.

Voor een tuinhuisje hadden we hout nodig. En sinds kort zit er een houzagerij vlakbij, dus konden we de kinderen mooi live laten zien hoe onze planken gemaakt werden.

Naast het tuinhuisje ligt mijn moestuin. En ook die wilde ik aanpakken. Een hekje aan de windkant. De zaaibedden met houten planken omlijsten en daartussenin, op de paden, schors. Ik had op een deel van de paden vorig jaar al worteldoek gelegd, zodat daar geen onkruid zou groeien. Maar schors maakt het net af en ruikt zo lekker als het geregend heeft.

Het eerste hekje stond. Ik had een heel stel oude plankjes van een oud hekje bij elkaar gezocht en Laryssa vond het maar wat mooi om daar op de spelen en te springen. Prachtig toch hoe kinderen in alles wel iets vinden dat ze uitnodigt om ermee te gaan spelen.

Of om ‘mee te helpen’ haha.

Luxor en Ayla hielpen me ondertussen mee om alvast zaadjes te zaaien in de zaaibakken. Die we later in de moestuin uit konden zetten.

En zo was het moestuinseizoen begonnen. Op de plek van het tuinhuisje schoot het ook al mooi op. We gingen de hoogte in!

En dit lijkt ook wel een trap die de hoogte in gaat, haha. Maar het is eigenlijk de keldertrap, die hier in de verf is gezet en staat te drogen.

En met het mooie weer kon er ook gezaaid worden. Samen met de kinderen en met Happy ging ik kijken bij Michel.

Dat is altijd een hele onderneming als de kinderen mee gaan wandelen. Dan valt er altijd van alles te zien. Of te verzamelen. Deze keer was het al het rond slingerende plastic dat ze vonden. Dat soms wel heel vast zat in de grond.

Tada! Kijk eens wat we al verzameld hebben!!

En toen we weer bij de boerderij waren, lonkte een diepe waterplas in de sloot uitnodigend om er grote brokken zand in te gooien. Kijken wie de grootste plons kon maken. Prachtig!

Dat sluit eigenlijk wel heel mooi aan bij een ontwikkeling waar we sinds maart ook in terecht zijn gekomen. Het onderwijs/ het leren van de kinderen. Atlas en Ayla gingen naar school in Ludus, waar eigenlijk iedereen heen gaat. Het onderwijssysteem is nog vrij ouderwets. Met veel uit het hoofd leren en de nadruk op presteren. Daar draait eigenlijk alles om. Hoe goed de leerlingen zijn en in het verlengde daarvan (dus ook?) de leerkracht. Atlas heeft een erg fijne klas met heel veel meisjes en maar een paar jongens. Maar dat zijn wel zijn vriendjes die ook bij hem op voetbal zitten. Atlas heeft het erg naar zijn zin op school.

Ayla had het ook erg naar haar zin op school. Met haar lieve juf en ook vooral het spelen met de andere kindjes. Maar Ayla had de ‘pech’ dat de helft van haar klas niet (of maar gedeeltelijk) mee deed met de online lessen tijdens de corona. Waardoor die kindjes een steeds grotere achterstand opliepen (de ouders waren ook niet bij machte of wille om de kinderen bij te scholen). Toen de live lessen in de klas weer begonnen, had de juf het dus best moeilijk. En ik merkte aan Ayla dat de sfeer in de klas veranderd was. Ze kregen steeds meer huiswerk en ook huiswerk waar ik niet eens het nut van in zag (oud-Roemeense versjes uit de 19^e eeuw bijvoorbeeld). Het huiswerk ging haar steeds meer tegenstaan en ik moest steeds meer moeite doen om zelf ook gemotiveerd te blijven haar aan te moedigen. Ze was steeds bang dat ze het niet goed deed, dat de juf boos zou worden. En kreeg steeds vaker buikpijn vlak voordat ze naar school moest.

Ondertussen had ik al geïnformeerd bij de Vrije School (Waldorf- Rudolf Steiner) in Cluj. Die school had me altijd al aangesproken en een klasgenootje van Atlas (een dochter van vrienden van ons) was daar al heen gegaan. Cluj is voor ons een uur en een kwartier rijden, maar dat had ik er wel voor over. Ik was tot alles bereid. Want het hele schoolsysteem ging me steeds meer tegenstaan. In Cluj zeiden ze dat Atlas en Ayla pas in het tweede semester, begin februari (van dit jaar dus) over zouden kunnen gaan. Dus tot die tijd probeerden we het nog zo goed en zo kwaad als het ging met Ayla vol te houden.

Zelf heb ik het jaar voor we naar Roemenië gingen (2004) in Nederland op een Iederwijs school gewerkt als begeleidster. Die school was gebaseerd op een schoolsysteem dat in Amerika al sinds de jaren ’70 bestaat. Een systeem waarbij puur gekeken wordt naar de interesses, passies en talenten van een kind. Waarbij het zijn hart en nieuwsgierigheid mag volgen en er dus ook geen opgelegde lessen of boeken zijn. Ik was destijds meteen verliefd op dat schoolsysteem. Ik las het boek over de Sudbury Valley, die school in Amerika. En wist meteen: dit is wat ik elk kind gun!! En wat ik eigenlijk ook het liefste voor onze kinderen gehad had natuurlijk. Maar omdat dat niet in Roemenië bestond (dacht ik toen), hebben we Atlas en later Ayla maar ‘gewoon’ naar de gewone school gedaan. Met de achterliggende gedachte: speelvriendjes zijn ook belangrijk en zolang ze er zelf geen hinder van ondervinden, laten we het zo.

Maar langzaam was het gevoel me dus toch bekropen dat Ayla er wél hinder van ondervond. Ze probeerde zich zo te passen in het systeem dat ze zichzelf verloor. Ik voelde gewoon dat de Vrije School (waar ze wel vaste vakken hebben, maar geen vast lesmateriaal of cijfers) veel meer bij haar zou passen. Het was dus een kwestie van even volhouden nog.

Tot we in februari te horen kregen dat Atlas sowieso nog niet naar Cluj kon, vanwege de Corona (een maximaal aantal leerlingen per lokaal). En dat het nog maar de vraag was of er voor Luxor plek zou zijn. Ik werd steeds ongelukkiger. Wat nu?!

Nederlandse vrienden van ons hier waren, ook vanwege onvrede over het schoolsysteem, vorig jaar overgestapt op Homeschooling (thuis onderwijs). Via een Amerikaanse onderwijs instelling. Dat bracht me op het idee om te gaan kijken of er voor de Vrije School misschien ook wel een soort van Homeschooling bestond. Dat niet. Maar al zoekende kwam ik wel op een Facebook pagina van Unschooling Romania. En was mijn interesse gewekt. Unschooling is dus eigenlijk hetzelfde als Iederwijs. Dus kinderen laten leren zonder opgelegde lessen en boeken. Maar alleen dan niet op een school, maar thuis. Ik stond versteld!! Überhaupt dat het bestond en nog meer dat er dus in Roemenië zoveel gezinnen al mee bezig waren!!

Er ging een hele nieuwe wereld voor me open. Of eigenlijk een oude wereld in een nieuw jasje. Mijn hart ging steeds sneller kloppen en ik voelde de vonk weer in mijn hart. Ik ging weer stralen, gloeien en glimmen van plezier, verwachting en blijdschap. Ik vond een instelling waar de kinderen ingeschreven kunnen zijn. Die samenwerkt met Cambridge in Engeland. En wat op dit moment een pilot project is dat gedoogd wordt in Roemenië. Ik bestelde boeken over Unschooling en werd helemaal enthousiast.

We hebben toen besloten om Ayla dus van school te halen en haar te Unschoolen. Luxor was op dat moment net zes geworden en was al niet naar de kleuterschool gegaan, vanwege een wachtlijst en Corona. Dus voor hem veranderde er niet veel. Hij bleef gewoon lekker thuis. Atlas hebben we de keus gelaten en hij wilde liever op school blijven, bij zijn vriendjes. En dat was ook helemaal prima.

Dus brak er voor ons een hele nieuwe fase aan. Een nieuwe weg. Van zoeken en vinden. Hoe pakken andere ouders dat aan? Met name het contact met andere kinderen? Ik had gelezen dat er in Amerika heel veel plekken zijn waar kinderen van Homeschooling en Unschooling samen komen (Agile Learning Centres). Om toch samen met andere kinderen dingen te kunnen doen en leren. Al zoekende kwam ik erachter dat er in Cluj en Boekarest dus zo’n centrum zit! Wauw. Die ik heel graag wil bezoeken. En die uit Cluj geeft zelfs cursussen aan ouders, kinderen en andere geïnteresseerden. Dus via hen zouden we ook nog meer ouders en kinderen kunnen leren kennen. Mijn droomwens is nu om zelf zo’n centrum op te gaan zetten. Voor kinderen ‘in de buurt’. Hoe, wat, waar of wanneer dat weet ik nog niet. Maar er knaagt iets in mij, een diep verlangen, om hier iets mee te gaan doen. Dus wie weet…

Voor nu vind ik het heerlijk dat de kinderen lekker thuis zijn. Ze leren lekker bij alles wat ze doen. Ik heb het volste vertrouwen in hen. In ons. En in de toekomst. Alle vier zitten ze lekker in hun vel. En wij ook. En voor de rest zal alles zich gaandeweg wel ontvouwen.

Hier Laryssa en Luxor lekker aan het schilderen.

Toegegeven, het is soms wel iets meer werk. Wanneer ook het bureau is onder geschilderd bijvoorbeeld, haha. Maar dat is prima.

Nadat we Ayla van school hadden gehaald, zagen we haar weer helemaal opfleuren. Ze liep weer te neuriën en te dansen in huis. In het begin was het wel even wennen voor haar. Dat er niemand was die zei wat ze moest doen. Maar dat had ik wel gelezen. Dat elk kind dat van school gaat, een periode nodig heeft om te ont-schoolen. Om zich te realiseren dat het het heft weer in eigen handen mag nemen. Ik vond het heerlijk om nu overdag gewoon lekker met de drie jongsten op pad te kunnen. Kleine, spontane uitstapjes. Zoals toen Luxor vroeg naar de plek waar we in het begin begonnen zijn. Dat we er spontaan heen gereden zijn en ik hen heb laten zien waar dat was en waar ik destijds altijd ons drinkwater ging halen (bij dat witte muurtje links op de foto).

En toen ik vertelde dat ik dan vaak even de heuvel op wandelde om van het uitzicht te genieten, dat de kinderen dat toen ook wilden. Een mooie klim! En naar beneden rennen en rollen natuurlijk. Het was dolle pret. En toen Luxor nog verscheidene botten vond van een schapen skelet, toen was het avontuur compleet. Zo mooi! Dat is voor mij Iederwijs. De ruimte hebben voor spontane leermomenten samen.

En hiermee is de maand maart afgerond. Op naar april! Atlas had ons al mooi voorbereid op 1 april: “Help!! Ik zit vast!!” Prachtig, die kinderen.

Tot zover deel I van ons jaaroverzicht van 2021. Tot morgen!

Lieve groetjes,

M&M, Atlas, Ayla, Luxor en Laryssa